هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودشیفتگی پاتولوژیک و خودکنترلی با خودکارآمدی ترک اعتیاد در بیماران تحت درمان داروهای نگهدارنده بود. روش: طرح پژوهش حاضر توصیفی و از نوع مطالعات همبستگی بود. به این منظور تعداد ۳۵۶ نفر از بیماران تحت درمان داروهای نگهدارنده همچون متادون و بوپرنورفین در کیلینیک‌های ترک اعتیاد شهر سمنان به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شده و پرسشنامه‌های خودشیفتگی پاتولوژیک پینکاس و همکاران، خودکنترلی شناختی گراسمیک و همکاران و خودکارآمدی ترک اعتیاد برامسون را تکمیل کردند. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به کمک نرم افزار SPSSV۱۹ استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین خودشیفتگی پاتولوژیک و خودکنترلی با خودکارآمدی ترک اعتیاد رابطه مثبت و معنی‌داری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد خودشیفتگی پاتولوژیک و خودکنترلی ۲۰ درصد از واریانس خودکارآمدی ترک اعتیاد را پیش‌بینی می‌کنند. بحث و نتیجه‌گیری: در نهایت می‌توان گفت که ترکیب خودشیفتگی تعدیل شده و خودکنترلی بالا می‌تواند خودکارآمدی افرادی که سابقه مصرف مواد داشته‌اند و تحت درمان داروهای نگهدارنده قرار گرفته‌اند را افزایش دهد و در ادامه درمان این افراد، انجام مداخلات روانشناختی ضروری به نظر می‌رسد.
