مقدمه: در تحقیق حاضر محققان به بررسی تأثیر الانزاپین برکاهش عود سوء مصرف در افرادی که مبتلا به بیماری دیگری جز وابستگی به مواد افیونی نیستند می‌پردازند. روش: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی (RCT) طراحی گردید. جامعه مورد مطالعه مردان وابسته به مواد افیونی (بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV-TR) مراجعه‌کننده به درمانگاه اعتیاد مرکز ملی مطالعات اعتیاد بودند. بیماران در طی 7 تا 10 روز با استفاده از کلونیدین، کلونازپام، دیسیکلومین و NSAIDs به صورت سرپایی سم‎زدایی شدند. در مرحله دوم، از بین بیماران مرد مراجعه‌کننده، افراد واجد شرایط ورود به طرح انتخاب شدند. فرم‌های اطلاعاتی جمعیت‌شناختی، رضایت‌نامه شرکت در طرح و پرسشنامه شدت اعتیاد (ASI) و تست‌های افسردگی بک و خودسنجی زونگ تکمیل گردید.40 نفر از افراد حائز شرایط در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند (هر گروه 20 نفر). تخصیص تصادفی نمونه‌ها به دو گروه درمان فعال (با پانزده میلی‌گرم الانزاپین) و دارونما به روش بلوک‌بندی انجام شد. مطالعه 8 هفته ادامه یافت. یافته‌ها: نتایج حاکی از آن بود که بیماران هر دو گروه مورد بررسی در طول زمان، کاهش تمامی شاخص‌های ASI را نشان دادند ولی بین دو گروه مورد مطالعه از نظر میزان این کاهش در طول زمان تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. در مقایسه میزان بروز افسردگی و اضطراب بر حسب معیارهای بک و زونگ در حالت پایه و مراحل پیگیری بعد از مداخله در هر دو گروه با در نظر گرفتن فاکتور زمان تفاوت آماری معنی داری وجود داشت، ولی بین دو گروه در طول زمان پیگیری تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. از نظر تعداد دفعات و زمان میل به مصرف مواد در هر دو گروه مورد مطالعه در حالت پایه و مراحل پیگیری برحسب فاکتورهای زمان تفاوت معنی‌داری یافت شد. ولی بین دو گروه در طول زمان پیگیری تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. با گذشت زمان احتمال بقاء در درمان کاهش یافته و از نظر آماری تفاوت معناداری بین دو روش وجود داشت. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه کارآیی الانزاپین در درمان نگهدارنده مواد افیـونی را تأیید نمی‌نماید.

واژه‌های کلیدی: الانزاپین، عود، درمان نگهدارنده، وابستگی به مواد افیونی.

متن کامل [PDF 1458 kb]   (10262 دریافت)